Puzzelwerk
“Ik kom uit een echt wielrennersgezin en ben al sinds mijn twaalfde bezig met koersen”, vertelt Bart. “Gewoon met de fiets rijden zegt me niet zo veel, het is vooral het competitie-element dat mij aanspreekt. Ik heb die drive nodig.”
Sinds dit jaar rijdt Bart in een hogere reeks. Voor hem, als niet-professioneel wielrenner met een fulltime job, is het een heuse uitdaging om zich te meten met de andere deelnemers in het VWF-circuit: “Ik rijd samen met eliterenners zonder contract. Dat zijn vaak ex-profs of wielrenners die zich opmaken voor een profcarrière. Om op dat niveau te kunnen koersen, moet ik wekelijks minimaal tien uur uittrekken om aan sport te doen. Maar vaak loopt die tijd op tot vijftien uur.”
“Vooral het competitie-element spreekt mij aan. Ik heb
die drive nodig”
Bart traint vijf à zes dagen op zeven, waardoor het niet zo evident is om zijn week in te plannen. Behalve Project Manager en wielrenner is hij namelijk ook nog amateur-fotograaf én vader van een jonge tweeling. “Voor mij komt mijn gezin altijd op de eerste plaats. Ik wil als vader echt een actieve rol spelen in de opvoeding van mijn kinderen. Er is dan ook elke week heel wat puzzelwerk nodig om alles georganiseerd te krijgen. Het is een kwestie van focussen: ik steek zowat al mijn tijd in mijn gezin, mijn werk en mijn sport.”
Koers als levensstijl
Voor Bart is wielrennen meer dan zomaar op een fiets zitten. Het is een heuse levensstijl: “Ik pas mijn voeding aan en leef bijzonder gedisciplineerd. Op café zal je mij zelden of nooit vinden. Ik hou er enorm van om naar een bepaald resultaat toe te werken. Ik wil grenzen verleggen en doelen halen waarvan je op voorhand zou denken dat ze onbereikbaar zijn. Om dat mogelijk te maken, laat ik mij goed begeleiden en doe ik ook jaarlijks een conditietest in het Centrum voor Sportgeneeskunde in het UZ Gent.”
“Ik wil doelen halen waarvan je zou denken dat ze
onbereikbaar zijn”
Hét grote voordeel van Barts uit de hand gelopen hobby? Hij heeft nooit last van stress. “Ik sport zodanig veel dat ik mij continu ontladen voel. In mijn job als Project Manager komt dat natuurlijk goed van pas. Bij strakke deadlines of problemen komt het er namelijk op aan om het hoofd koel te houden en de juiste beslissingen te nemen.”
Het competitiedier in Bart blijft hongerig. Ook al is hij ‘al’ 36 – een respectabele leeftijd voor een coureur – aan stoppen denkt hij nog niet. “Twee jaar geleden had ik mij een ultiem doel gesteld: ik wou in Frankrijk een klimkoers van 230 kilometer over vijf cols rijden, waarna ik mijn koersfiets aan de haak zou hangen. Dat eerste is gelukt, dat tweede duidelijk niet (lacht). Inmiddels rijd ik dus VWF-wedstrijden en denk ik er ook aan om een halve marathon te lopen. In de zetel rustig mijn krant zitten lezen zal dus niet voor meteen zijn.”
