Van de bank naar eerste klasse
Een omzwerving van ingenieursstudies tot jarenlang vertoeven in de bankensector bracht Luc naar de ouderenzorg. “Ik verdroeg niet langer dat het enkel om geld, geld, geld draaide. Ik wou iets maatschappelijk relevants gaan doen. En dat startte bij de aankoop van een heel klein woonzorgcentrum, met amper zestien bedden. Ik deed heel veel zelf: onthaal, sociale diensten en zelfs koken. Een opleiding als zorgkundige bracht me het métier bij en de kerntaak voor een zorgverlener: er zíjn voor je bewoners.”
Het bleef niet bij dat ene kleine woonzorgcentrum. Vulpia telt ondertussen 36 woonzorgcentra, meer dan 4.000 bedden, 673 aangepaste woonvoorzieningen en zo’n 2.500 medewerkers. “Zo’n groei creëert natuurlijk steeds een spanningsveld tussen economische haalbaarheid en maatschappelijke doelstellingen. En ze vereist ook een andere structuur van de organisatie. Vergelijk het met een voetbalploeg die altijd in de derde nationale speelde en plots in eerste klasse aan de bak mag. Tussen 2008 en 2012 beseften we dat we te groot waren om klein te zijn, en te klein om bij de groten te horen. We versterkten ons management met competente profielen en gingen delen van ons vastgoed verkopen. Dat maakte middelen vrij voor onze core business: zorg.”
Het verhaal achter Vulpia
“In 2000 was ik aan het rondtrekken in Roemenië en Moldavië,” vertelt Luc, “omdat de geschiedenis rond het IJzeren Gordijn en de uiteindelijke val van de muur me altijd al geïnteresseerd hebben. In een heel klein, arm dorpje hoorde ik een vader zijn dochter vaak ‘mia vulpia’ noemen, wat ‘mijn vos’ betekent. Hij noemde haar zo omdat ze als een soort ongediplomeerd zorgkundige in het dorp werkte: ze trok er elke dag op uit om dan weer voor een buurvrouw, dan weer voor haar grootmoeder te zorgen.”
De puzzel viel helemaal in elkaar toen Luc een BBC-reportage zag over vossen. “Ik leerde hoe vossen steeds minutieus zorg dragen voor hun roedel. Die twee verhalen komen perfect samen in de missie van Vulpia.”
“Zo’n verhaal achter je organisatie is écht belangrijk”, besefte Luc zodra Vulpia exponentieel begon te groeien. “Er moet een identiteit zijn waarmee je medewerkers en je klanten zich willen vereenzelvigen. Een voorbeeld van die identiteit is ons doel om een woonvoorziening bij de buurt te laten horen. Dat mensen niet zeggen: ‘Dat is een huis van Vulpia’, maar: ‘Daar is het huis van Hilde’. Ook voor onze medewerkers is zo’n verhaal belangrijk. Het gaat erom een klimaat te creëren waar de focus op de zorg en aandacht voor de bewoner ligt. We zijn dan ook volop op dat verhaal aan het inzetten in onze communicatie, zowel intern als extern.”
48 uur vloeken
Het is wel eens gebeurd dat de pers kort na een overname door Vulpia negatief berichtte over de woonomstandigheden in het centrum in kwestie. “Daar moeten we toegeven dat het soms te snel ging. Onze intenties waren steeds goed, maar we hadden niet altijd genoeg tijd om de juiste medewerkers binnen te halen. Uit zo’n momenten kun je alleen maar leren. Na 48 uur vloeken en een grondige analyse van het probleem, pikten we de draad weer op. Soms voelde dat wel eens unfair en dacht ik: ‘Geef ons nu gewoon even tijd om alles in orde te brengen.’ Maar zulke gebeurtenissen maken je sterker.”
Purpose
Ondertussen is Luc omringd door competente en gepassioneerde mensen die de missie van Vulpia mee uitdragen. En dat geeft hem de mogelijkheid om zelf af en toe te pauzeren. “Ik doe binnenkort mee aan een stiltemeditatie in Kathmandu”, vertelt hij. Lucs hoofd lijkt nochtans nooit stil te staan. “Ik heb plannen om een centrum op te richten met maatschappelijk relevante activiteiten. Ik wil er nog niet te veel over zeggen, maar ik speel wel al lang met het idee.” Het is geen geheim dat Luc een vermogend man is. “Geld is nooit een doel op zich geweest. Ik heb mezelf als jonge snaak zonder centen beloofd: als ik ooit iets bereik, dan wil ik iets terugdoen. Ik heb nu de mogelijkheden om die belofte waar te maken.”
Ten slotte: aan wie kun je beter het geheim tot een lang en gelukkig leven vragen dan aan een CEO van een woonzorgkoepel? “Je moet steeds purpose houden, zingeving vinden in je leven. Dat doel is belangrijk. Het leven is eigenlijk te herleiden tot een keuze: ofwel wacht je om dood te gaan, ofwel kies je elke dag voor een gelukkig leven.”
Wil je meer weten over hoe dit motto binnen Vulpia weerklinkt, waarom Luc sterk inzet op communicatie met zijn stakeholders, welke troeven Vulpia heeft om zich te profileren op de arbeidsmarkt, … Kortom: wil je méér Luc Van Moerzeke? Beluister dan onze podcast, weliswaar in precoronatijden opgenomen!