Van noise naar Madchester
Bij doorgewinterde muziekfanaten – vooral dan die uit het Waasland – doet de bandnaam New Bleeders misschien nog wel een belletje rinkelen. Enkele jaren geleden maakten deze noiserockers uit Sint-Niklaas aanvankelijk de podia van menig Vlaams jeugdhuis en café onveilig. Niet lang daarna deden ze ook de grotere podia van de Botanique, de VK en Pukkelpop aan. Maar die bloeiperiode dateert alweer van 2014 … “Intussen zijn alle bandleden, behalve ik, vader geworden”, verklaart Kenny de muzikale luwte. “Maar ik ben sindsdien niet blijven stilzitten. Ik help een bevriende band weleens als roadie, en ik speel nu in een coverband. Minder noisy dan New Bleeders; we spelen alles wat ‘Madchester’ ademt – de bloeitijd van de Britse rock in Manchester. Van Joy Division over The Smiths tot The Stone Roses: als het maar uit Manchester en uit de jaren tachtig komt, spelen we het.”
Van New Bleeders was hij frontman, tegenwoordig wisselt hij zang af met basgitaar én doet hij het rustiger aan dan destijds. “De combinatie van werken en optreden met New Bleeders was soms zwaar”, geeft hij toe. “Maar toen de muziek op het achterplan raakte, besloot ik om meer in te zetten op mijn passie voor grafische vormgeving. Bij een agency als Onlyhumans kan ik me helemaal uitleven op creatief vlak. Ik werk nu voor heel diverse klanten en projecten: dat maakt de job boeiender en uitdagender dan wanneer je werkt voor één bedrijf.”
Het artwork van sommige bands – de metalband Amenra bijvoorbeeld – inspireert me als graficus
Wie grafische vormgeving zegt, zegt platenhoezen. Heeft hij een favoriete hoes? “Niet echt, al herinner ik er me wel enkele die in mijn vaders platenkast stonden en waar ik als kind door gefascineerd was. Tegenwoordig gaan bands met hun artwork trouwens veel verder dan platenhoezen alleen. Wat de Belgische metalband Amenra op visueel vlak doet vind ik bijvoorbeeld heel sterk. Ze creëren een geheel eigen wereld, die je verbeelding aan het werk zet. Dat inspireert me als graficus heel erg.”
Pittig detail: de platenkast van vader Smet telde maar liefst vierduizend platen. Muziek werd er dus met de paplepel ingegoten. “Ik heb me wel afgezet tegen de muziekkeuze van mijn vader, hoor. Hij is een groot fan van Neil Young, dus heb ik Youngs platen héél lang links laten liggen, uit koppigheid. Nu moet ik wel toegeven dat ik ze best goed vind.” (lacht)
Turkse pop door de kantoorspeakers
Het hoeft niet te verbazen dat Kenny regelmatig zijn steentje bijdraagt aan de Spotify-playlist die hier ten kantore op repeat staat. Gelukkig voor de collega’s stopt hij daar níét zijn favoriete noisenummers in. Wat dan wel? “Alles wat toegankelijk genoeg is voor op kantoor. Soms is dat jazz, soms punk à la Jonathan Richman. En heel soms durf ik er een streepje Turkse psychedelische pop tussengooien. De rode draad in mijn muziekvoorkeuren? Het mag een duister kantje hebben. Die voorliefde voor het duistere had ik als kind al. Mijn favoriete boek was een prentenboek getiteld ‘Mysterieuze monsters’. En dat was een non-fictieboek, voor alle duidelijkheid.”